Exclusieve DVD’s

Zeventig jaar geleden tussen 1942 en 1944 trok Henri Storck, met toestemming van de Duitse bezetter, de Vlaams Brabantse akkers in met een kleine cameraploeg en een 35mm camera. In een straal van 25 km rond Brussel draaide hij enkele korte zwart-wit documentaires die samen een geheel vormen “Boerensymfonie”. Ze filmden ondermeer in boerderijen in Herent-Winkels, Sint Kwintens-Lennik, Veltem, Sint Brixius-Rode, Grimbergen, Oppem en Tombeek/Terlanen. Voor sommige sneeuwlandschappen reisden ze naar de Ardennen en in Scherpenheuvel filmden ze een bedevaart. Van de oorlog is niets te merken.

De film beschrijft het dagelijkse leven en de rituelen van het boerenbestaan op het ritme van de seizoenen lente, zomer, herfst, winter met daarnaast een vijfde luik Boerenbruiloft.

“Boerensymfonie” is een lyrisch gedicht in vijf delen, een als een muziekstuk gecomponeerde film waarin de score van Pierre Moulaert een belangrijke rol speelt. Sympathiserend toont Storck het harde bestaan en hoe het leven van de boer gestuurd word door, en onderhevig aan de natuur en haar seizoenen. Naast de noeste arbeid op het veld, het ploegen, planten, wieden, rooien, oogsten, filmt hij ook de schaarse momenten van ontspanning. Processies en volksspelen. Ogenblikken waarop gekaart wordt of met de boog geschoten, en dagen van feesten en bidden. Plechtige communicantjes met witte vleugeltjes lopen door de velden en fanfares hebben een pint te veel op.

Het is een documentaire over leven en dood. We zien een ei dat barst, een koe die kalft (maar Storck filmt niet de bevalling zelf), een dode hand waar de laatste graankorrels uit vallen.

De film toont uniek filmmateriaal. In de jaren 40 begint de landbouw aan een grote modernisering. Het einde van het paard (een veulen sterft) en de intrede van de tractoren betekenen ook een nieuwe manier van werken. Alleen de regen blijft hetzelfde.

Het is een nauwgezette en prachtig in beeld gezette kroniek van het plattelandsleven waarin Storck mens en dier in het landschap kadert als een schilder. De landschapsschilderijen van Emile Claus, Van de Woestijne, De Smet en Permeke zijn nooit veraf